Streszczenie

Cel pracy. Celem niniejszej pracy jest retrospektywna ocena skuteczności szynowania połączenia miedniczkowo-moczowodowego polimerowym cewnikiem „double J”, u chorych poddanych laparoskopowej pyeloplastyce i ocena powikłań związanych z pozostawieniem cewnika w górnych drogach moczowych.
Materiał i metody. Od października 2001 roku do listopada 2010 roku, 150 chorych z wodonerczem pierwotnym poddano laparoskopowej pyeloplastyce. Retrospektywnej analizie poddano protokoły operacyjne, historie choroby oraz karty kontroli ambulatoryjnej tych pacjentów. Przeanalizowano powikłania związane z szynowaniem moczowodu po operacji polimerowym cewnikiem „double J”. We wszystkich przypadkach cewnik „double J” starano się wprowadzić do operowanej nerki przed zabiegiem przy pomocy cystoskopu. Wszystkie operacje z wyjątkiem jednej, wykonano stosując dostęp przezotrzewnowy. Operację sposobem Andersona-Hynesa wykonano u 85 pacjentów, u 61 chorych plastykę wykonano metodą Y-V, a w 2 przypadkach zdecydowano się na operację metodą Fengera. Dwukrotnie konieczna okazała się konwersja do operacji otwartej.
Wyniki. W 13 przypadkach powikłania w okresie pooperacyjnym miały związek z cewnikiem szynującym pozostawionym w nerce. W 12 przypadkach niedrożność cewnika spowodowała masywne przeciekanie moczu przez zespolenie miedniczkowomoczowodowe, które u 3 chorych spowodowało zaciek moczowy. Zaciek moczowy rozwinął się również u pacjenta, którego pozostawiono bez szynowania zespolenia miedniczki z moczowodem. U 10 chorych, u których niedrożność cewnika „double J” była przyczyną powikłań, udało się w okresie pooperacyjnym wymienić niedrożny cewnik. W 3 przypadkach konieczne okazało się założenie czasowej przetoki nerkowej, której dren utrzymywano w nerce przez 3 tygodnie.
Wnioski. Niedrożność cewnika szynującego zespolenie miedniczkowo-moczowodowe w trakcie laparoskopowej pyeloplastyki, jest najczęstszą przyczyną powikłań pooperacyjnych. Jak dotąd nie opracowano jednak skuteczniejszej metody drenażu górnych dróg moczowych po tego typu operacjach, a próby zmiany jednego rodzaju cewnika na inny wydają się nieskuteczne.

Abstract

Objectives. The aim of the study was to evaluate both the effectiveness of ureteropelvic junction stenting with the use of a polymeric „double J” stent after laparoscopic pyeloplasty, as well as intraand postoperative complications of the procedure.
Material and methods. From October 2001 to November 2010 laparoscopic pyeloplasty was performer in 150 patients with primary UPJO. In all cases an attempt has been made to insert the stent into the operated kidney before the operation. All but one operations were performed using a transperitoneal approach. Anderson-Hynes pyeloplasty was carried out in 85 cases, Y-V plasty in 61 cases and Fenger plasty in 2 patients. Open conversion was performer in two cases.
Results. In 13 cases the complcations observed in the postoperastive period were connected with the polymeric stent. In 12 patients the obstruction of the stent lead to massive urinary leakage and in 3 cases from this group urinoma developed. Urinoma was also observed in a patient, who was left without stenting because of the difficulties in inserting the stent to the operated kidney. In 10 cases the stent was successfully replaced but in 3 cases the placement of a percutaneous nephrostomy tube was necessary. It was left in place for 3 weeks.
Conclusion. Our data indicate, that the stent obstruction is the main cause of postoperative complications in patients after laparoscopic pyeloplasty. So far no better method of upper urinary tract drainage after laparoscopic pyeloplasty has been worked out. Experimenting with various types of stents has been of no avail.